Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Duo Reges: constructio interrete. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Pollicetur certe. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Tuum credibile?: Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;
Bork: Egone quaeris, inquit, quid sentiam?
Sullae consulatum?: Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.
Negare non possum.: Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit.

Aderamus nos quidem adolescentes, sed multi amplissimi viri,
quorum nemo censuit plus Fadiae dandum, quam posset ad eam
lege Voconia pervenire.

Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo,
quod naturae est accommodatum.

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Hoc unum Aristo tenuit: praeter vitia atque virtutes negavit rem esse ullam aut fugiendam aut expetendam. Iam contemni non poteris. Bork Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Num quid tale Democritus? Quid iudicant sensus? Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis.

Nescio quo modo praetervolavit oratio. Restatis igitur vos; Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.
Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.
Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus?
Quis istud possit, inquit, negare?

Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.
Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?
Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?
Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Quis nostrum dixerit, quos non pudet ea, quae Stoici aspera dicunt, mala dicere, melius esse turpiter aliquid facere cum voluptate quam honeste cum dolore?